به یاد شهید سید احمد پلارک
جمعه ای که گذشت با همسرم رفته بودم گلزار شهدا
یه راست رفتیم سر مزار شهید عزیز احمد پلارک
جمعیت چشمگیری با سلایق مختلف و تیپ های مختلف اونجا جمع شده بودند
حال عجیبی بر ما حاکم شده بود
همسرم می گفت وقتی اینجا میام احساس نشاط بهم دست میده و این رو با بغضی که تو گلوش خزیده بود میگفت
تو فکر بودم که خدایا چی میشه بعد از این همه مدت از شهادت این عزیزان، نه تنها فراموش نشده اند که حضورشان پر رنگ تر هم شده است
همین موقع بود که جمله بزرگی دوید تو ذهنم که می گفت:
تو نور باش نمی تونی روشن نکنی
با خودم گفتم «اون عزیزان نمی خواستن قبله بشن و شدند و ما می خواهیم قبله بشیم ولی نخواهیم شد»
فلاسفه می گویند: نشانه وجود، اثره
آیا شهدا وجود ندارند؟
اگه این تعبیر رو قبول کنیم، ما چطور؟
آیا ما هم وجود داریم؟
خدا رحمت کنه مرحوم استاد صفایی رو
ایشون می گفت: من این تقسیم بندی رایج که می گه "خودسازی و دیگرسازی" رو قبول ندارم
انسان با وجود رابطه هایی که با دیگران دارد، به تنهایی یک فرد نیست و می تواند زاینده باشد. با این نگاه خودسازی عین دیگرسازی است و دیگرسازی عین خودسازی و در واقع یک مفهوم هستند.
