على صفایى حائرى (1378 - 1330) اندیشمند فرهیخته، عارف شیدا
و نویسنده و شاعر بى آرام، در شهر قم به دنیا آمد و دوره کودکى و نوجوانى را در
این شهر سپرى نمود.
پس از آشنایى با ادبیات کودکان در سطح مجلّه هاى کودک آن
روزگار و دستیابى به ادبیات نوجوان در سطحى گسترده تر، در
چهارده سالگى به
تاریخ ادبیات ایران و ادبیات معاصر جهان روى آورد و با شاه کارهاى ادبى، در هر
دوره آشنا شد.
آشنایى با آثار و اندیشه هاى فرانتس کافکا و صادق هدایت و تحلیل
هاى پوچ گراى غربى و آمریکاى لاتینى و طرح هاى اگزیستانسیالیسمى و مارکسیسمى،
ره آورد مطالعات گسترده اش در آغاز نوجوانى بود.
همزمان، به تحصیل و تلمّذ ادبیات عرب، معارف و فقه اسلامى،
نزد پدر فرزانه و دانشمندش همت گمارد.
شاید مهمترین پدیده در این دوره از حیاتش، «تجربه شهود»ى
است که در پانزده سالگى داشته است. و همین تجربه ى شگفت، سرآغاز پیدایش دگرگونى و
تحوّل شگرفى در سراسر زندگیش گردید. البته او، پیرامون این پدیده - جز به اشاره،
در چند سطر کوتاه از کتابى - یادکردى نداشته است.
در هجده سالگى،
نخستین کتابش را با عنوان « مسؤولیت و سازندگى» به نگارش درآورد؛ که به واقع،
شالوده و ساختار تفکّرش، بر این پایه استوار گشت. در این کتاب، «تربیت و سازندگى»
را نخستین نیاز انسان و زیربناى حرکت او برمى شمارد
کتاب روحانیت و حوزه در حدود سال های 56-57 نوشته شده است
ایشان در این کتاب با بررسی دقیق مشکلات حوزه در آن دوران
اقدام به ارائه طرحی می کنند که می تواند مشکلات حوزه و روحانیت را رفع نماید.
با وجود اینکه کتاب در حدود 40 سال پیش نگاشته شده، گویی به
مشکلات فعلی نظام حوزه نگاه داشته و اقدام به ارائه راهکار نموده است.
